[ Hejmen ] [ Supren ]

Dino! Tarik! Miran! Kion vi preferas, iri al St-Girons por butikumi, aux amuzigxi en la nagxejo?

La knaboj, kiuj ne havis okazon butikumi antauxe, preferas butikumi, dum Merima, Denisa, Anida kaj Anida preferas resti kun Mathilde, Amandine kaj Aurélie, iliaj francaj amikinoj en la restadejo La Maraude.

Hodiaux 18-a de julio 1998 estas por naux bosniaj junuloj la lasta tago de trisemajna restado en nia tuluza regiono.

Por ili, la aventuro komencigxis jam en septembro 1997, aux januaro 1998, aux ecx en marto 98 por tiuj, kiuj nur tiam komencis lerni E-on.

Senad Cxolic, la prezidanto de E-Ligo de Bosnio-Hercegovino, estas delonge en koresponda rilato kun Esperanto-Kultur-Centro (EKC) de Tuluzo. En julio1997 EKC informas lin ke la projekto inviti dek lernejanojn de Sarajevo al tuluza regiono realigxos venontan someron. Tiun saman jaron, E-kursoj ekfunkcias en kvar diversaj lernejoj de Sarajevo, kaj ankaux en Zenica, je 30 km de Sarajevo.

Senad, post pripenso kaj interkonsiligxo, elektas infanojn el diversaj lokoj por la vojagxo al Tuluzo, komencantojn same kiel fluparolantojn: ja gravas ke e§oj de tiu aventuro plejvaste dissemu informojn pri E-o.

Merima kaj Denisa, kiuj lernas E-on de pli ol du jaroj, jam flue parolas, sed Dino kaj Miran apenaux balbutas. Tamen tiu cxi vojagxo espereble donos al cxiuj vojagxemon, kaj do stimulos al lingvolernado.

Kaj cxe la francaj korespondantoj, kio do okazis?

Aurélie, Mathieu, Yves, Mathilde... kaj aliaj, interesigxis pri anonco de sia matematika instruistino: „Se vi deziras korespondi kun infanoj de Sarajevo, kaj eble renkonti ilin, venu al kunveno la .....”. La proponita E-klubo kun tiu ambicia celo, allogis pli ol dudek lernejanojn, sed nur dekkvin restis, kiuj regule kunvenis kaj lernis la lingvon cxiusemajne dum la tagmangxa pauxzo.

La gepatroj poste estis invititaj al kunveno, kie venis sep aux ok familioj, kiuj preskaux cxiuj konsentis gastigi bosnian infanon.

Entuziasmo regis en la E-klubo, ecx inter tiuj, kies familioj ne povas gastigi. Oni sendis leterojn, kartojn kun desegnajxoj kaj kasedojn, oni preparis skecxojn en E-o, kaj oni kontribuis diversmaniere al monkolektado, per vendo de kartoj, kukoj, ktp...

Fine, la 30-an de junio, ili alvenis per buseto, cxiuj klubanoj atendis ilin antaux la pregxejo de Castanet, kie estis la rendevuo. Emocia momento, kiam la Bosniaj infanoj, vojagxinte pli ol tridek horojn, devis disigxi por iri en siajn gastfamiliojn.

Dino, la plej juna, tute ne parolis E-on; felicxe Tarik, akceptita en la sama familio cxe Yves, iom komprenas, kaj tra li la komunikado pasas. En alia familio oni komunikas per gestoj, kaj ankaux per anglaj vortoj, cxar la gepatroj ja ne lernis E-on. En la gastfamilio de Denisa kaj Anida, oni devas uzi E-on, cxar Mathilde kaj Amandine ne scipovas la anglan.

Dum la 12-taga restado en la familioj, la bosniaj junuloj rekunigxis plurfoje, por komunaj ekskursoj, al la mezlernejo kie ilin akceptis la direktoro, al la historia urbocentro de Tuluzo, al la Spaco-muzeo, al nagxejo kaj al mezepoka civito Karkasono (Carcassonne).

Venis la momento iri al la Pirenea restadejo La Maraude. La 100 kilometrojn de Tuluzo al St Girons cxiuj bosnianoj veturis trajne, akompanataj de Miquela, la matematika instruistino kiu iniciatis la projekton.

Varma akcepto nin atendis en La Maraude, kies etoso cxiam pli kaj pli internacias: krom la konstantaj enlogxantoj, kiuj cxiuj komprenas E-on, trovigxis tie pola paro kaj tri junaj argentinanoj! La novaj enlogxantoj, kiel Dany, kiu okupigxas pri la azenoj, lernas E-on. Bosniaj kaj francaj infanoj tuj admiris la belegan pejzagxon kaj panoramon videblan de la cxambroj.

Pro ne suficxa disponeblo de Fetah, la bosnia akompananto, la restado reduktigxis de du semajnoj al nur unu. La programo tamen estis ricxa. Ni tutajn posttagmezojn piedmigris, banis la piedojn en purakvaj lagoj kaj en torentoj, pasigis du noktojn en montara rifugxejo, kie ni kuiris nian mangxajxon sur ligno-fajro, kantis cxirkaux la fajro en diversaj lingvoj... Cxiumatene kelkaj infanoj povis lauxvice iniciigxi je kaprina prizorgado kaj fromagx-farado. Cxiuj lernis kiel baki panon kaj okazis ecx E-lecionoj! Vespere oni ludis, kantis, foje rakontis legendojn, kaj la lastan vesperon oni dancis. Mi preskaux forgesis la futbalmacxojn inter la esperantistoj kaj la aliaj infanoj de La Maraude, kaj la varman akcepton de la vilagxestro, kiu invitis la bosnianojn spekti cxe sia hejma televidilo la gravan finan mond-macxon!

Ekestis interesa grupdinamiko: la unuajn tagojn la bosniaj infanoj plezure retrovigxis, post tiuj dekdu tagoj pasigitaj en diversaj familioj, ili babilis kaj restis inter si. Sekve ankaux la francoj restis inter si. Sed iom post iom la roloj sxangxigxis kaj knabinoj kiuj amikigxis dum la familia restado pli kaj pli ofte amuzigxis kune. La apartigxo estis tiam inter knaboj kaj knabinoj. Tio evidentigxis kiam la lastan tagon, cxiuj knabinoj preferis resti kunaj.

Hodiaux la bosnianoj foriris, per la sama buseto, kaj atingis bonorde Sarajevon, post tridekhora veturado.

Kio okazos nun? Cxu la korespondado pludauxros? La infanoj invitis la familiojn al Sarajevo: cxu okazos la reciproka vojagxo? Kial ne, sciante ke cxi-auxguste estos akceptata en Sarajevo Kataluna E-grupo? Cxiuokaze Miquela plugvidos E-klubon en la lernejo Jean Jaurès, kun cxiuj geknaboj kiuj deziras plulerni kaj perfektigxi, kaj korespondi kun pluraj aliaj landoj.

Ni sekvu iliajn postajn aventurojn!

Jeanne-Marie Cash